Koziej Stanisław

Specjalizacja: BEZPIECZEŃSTWO I OBRONNOŚĆ

Prof. dr hab. Stanisław Koziej – generał brygady w stanie spoczynku.

Były szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego (lata 2010 – 2015). Wcześniej, w latach 2005 – 2006 podsekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej, w 2007 roku – doradca Rzecznika Praw Obywatelskich, w 2008 r. – doradca Ministra Obrony Narodowej.

Wieloletni nauczyciel akademicki. Specjalizuje się w polityce i strategii bezpieczeństwa międzynarodowego i narodowego (w tym obronności) oraz strategicznym zarządzaniu bezpieczeństwem. Prowadził także wykłady z tej tematyki na Uniwersytecie Warszawskim, Uniwersytecie Jagiellońskim, Uniwersytecie Łódzkim, Uczelni Łazarskiego, Szkole Wyższej im. Pawła Włodkowica, Wyższej Szkole Businessu i Administracji, Wyższej Szkole Zarządzania Personelem oraz w Szkole Głównej Handlowej i Akademii Dyplomatycznej.

Bezpośrednio przed odejściem ze służby w Wojsku Polskim był (w latach 1994 – 2001) dyrektorem Departamentu Systemu Obronnego w Ministerstwie Obrony Narodowej oraz (lata 1993 – 1994) wicedyrektorem departamentu w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego (na tym stanowisku w 1993 roku uzyskał awans generalski z rąk prezydenta Lecha Wałęsy).

Pełnił służbę na stanowiskach dowódczych i sztabowych w 49 pułku zmechanizowanym (Wałcz), 15 Dywizji Zmechanizowanej (Olsztyn), Dowództwie Śląskiego Okręgu Wojskowego (Wrocław) i Sztabie Generalnym WP. Był wieloletnim pracownikiem naukowo-dydaktycznym Akademii Sztabu Generalnego WP i Akademii Obrony Narodowej, pełniąc m.in. funkcję kierownika studium doktoranckiego, zastępcy i kierownika katedry oraz dziekana wydziału. W latach 1996 -1997 pełnił funkcję szefa polskiej misji w Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych w Korei (Panmunjom), a w latach 1997 -1998 funkcję Zastępcy Szefa Misji OBWE w Gruzji (Tbilisi). W latach 1999 – 2001 był pierwszym przedstawicielem Polski w NATO ds. polityki i strategii nuklearnej.

Ukończył szereg krótkotrwałych strategicznych kursów zagranicznych, w tym w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR (Moskwa, 1987); Szkole NATO-SHAPE (Oberammergau, 1999); Instytucie Wyższych Studiów Obrony Narodowej (Paryż, 2000); Akademii Obrony NATO (Rzym, 2001).

Był współtwórcą polskiej doktryny obronnej w warunkach samodzielności strategicznej lat dziewięćdziesiątych oraz głównym autorem „Planu obrony Rzeczypospolitej Polskiej”. Organizator i koordynator narodowego planowania strategicznego i przebudowy systemu obronności państwa. Inicjator i współtwórca Wyższych Kursów Obronnych dla parlamentarzystów oraz wyższych kadr kierowniczych administracji państwowej. Główny autor „Strategii obronności Rzeczypospolitej Polskiej” w warunkach członkostwa w NATO oraz „Polityczno-Strategicznej Dyrektywy Obronnej”.

Publikacje (wybrane):

Jest autorem ponad 1000 publikacji z dziedziny wojska, obronności, bezpieczeństwa międzynarodowego i narodowego oraz kierowania bezpieczeństwem i zarządzania kryzysowego, w tym kilkunastu podręczników i książek.

Na stałe w: Warszawie