Vaira Vike-Freiberga

Vaira Vike-Freiberga uhonorowana została nagrodą „Rycerz Wolności” za swoje liczne zasługi, takie jak: promowanie wartości demokratycznych na całym świecie, walkę na rzecz wyrównania statusu kobiet, a także działania na rzecz sprawiedliwości społecznej.

Vaira Vike-Freiberga

Vaira Vike-Freiberga uhonorowana została nagrodą „Rycerz Wolności” za swoje liczne zasługi, takie jak: promowanie wartości demokratycznych na całym świecie, walkę na rzecz wyrównania statusu kobiet, a także działania na rzecz sprawiedliwości społecznej.

Urodzona w 1937 r. w Rydze. Jako siedmioletnia dziewczynka w 1944 r. uciekała statkiem z płonącego po bombardowaniach łotewskiego portu Liepaja. Z matką i ojczymem kilka lat tułała się po obozach dla uchodźców w Niemczech by ostatecznie trafić do Kanady. Zawsze pasjonowała się kulturą swojej ojczyzny – napisała setki artykułów o Łotwie, organizowała łotewskie stowarzyszenia emigracyjne. Jesienią 1998 r. została mianowana dyrektorem nowo utworzonego Instytutu Łotewskiego w Rydze. W czerwcu 1999 r. została wybrana przez Sejm prezydentem państwa i tym samym była pierwszym prezydentem – kobietą w Europie Wschodniej, a także drugim prezydentem państw bałtyckich wywodzącym się z emigracji.

Vaira Vike-Freiberga

Vaira Vike-Freiberga uhonorowana została nagrodą „Rycerz Wolności” za swoje liczne zasługi, takie jak: promowanie wartości demokratycznych na całym świecie, walkę na rzecz wyrównania statusu kobiet, a także działania na rzecz sprawiedliwości społecznej.

Vaira Vike-Freiberga

Vaira Vike-Freiberga uhonorowana została nagrodą „Rycerz Wolności” za swoje liczne zasługi, takie jak: promowanie wartości demokratycznych na całym świecie, walkę na rzecz wyrównania statusu kobiet, a także działania na rzecz sprawiedliwości społecznej.

Urodzona w 1937 r. w Rydze. Jako siedmioletnia dziewczynka w 1944 r. uciekała statkiem z płonącego po bombardowaniach łotewskiego portu Liepaja. Z matką i ojczymem kilka lat tułała się po obozach dla uchodźców w Niemczech by ostatecznie trafić do Kanady. Zawsze pasjonowała się kulturą swojej ojczyzny – napisała setki artykułów o Łotwie, organizowała łotewskie stowarzyszenia emigracyjne. Jesienią 1998 r. została mianowana dyrektorem nowo utworzonego Instytutu Łotewskiego w Rydze. W czerwcu 1999 r. została wybrana przez Sejm prezydentem państwa i tym samym była pierwszym prezydentem – kobietą w Europie Wschodniej, a także drugim prezydentem państw bałtyckich wywodzącym się z emigracji.