Autor: Tomasz Smura

W dniach 11-12 lipca 2018 r. w Brukseli odbyło się spotkanie Rady Północnoatlantyckiej na szczeblu szefów państw i rządów. Jest to trzeci szczyt (po Newport i Warszawie) od czasu nielegalnej aneksji Krymu przez Rosję i początku wspierania przez Moskwę separatystów we wschodniej Ukrainie, co spowodowało gwałtowny wzrost napięcia w relacjach NATO-Rosja i konieczność wdrożenia środków z zakresu obrony i odstraszania mających zwiększyć poczucie bezpieczeństwa państw tzw. wschodniej flanki NATO. Brukselski szczyt Sojuszu wydaje się w większym stopniu niż dwa wcześniejsze spotkania w tym formacie – których celem była szybka wspólna odpowiedź na rosyjskie działania – koncentrować się na przyjęciu bardziej długofalowych rozwiązań mających wzmocnić zdolności NATO i poszczególnych członków Organizacji w zakresie obrony kolektywnej. Pomimo napięć związanych z postawą prezydenta USA Donalda Trumpa, stanowczo nalegającego na szybkie zwiększenie wydatków na obronność europejskich sojuszników, co istotnie wpłynęło na atmosferę spotkania i podniosło szereg pytań ze strony komentatorów odnośnie do przyszłości relacji transatlantyckich, wydaje się, że szczyt – przynajmniej w wymiarze polityczno-wojskowym – przyniósł zamierzone cele i adaptacja Sojuszu zmierza we właściwym kierunku.

Zapraszamy do lektury!