Autor: Kamil Mazurek

Od niemal dwóch lat jesteśmy w Europie świadkami ofensywy Komisji Europejskiej i grupy najbardziej wpływowych państw członkowskich (m.in. Francji, Niemiec i Włoch) w kwestii rozwoju nowych inicjatyw w zakresie obronności. Kamieniem milowym w tym zakresie było zaprezentowanie w czerwcu 2016 roku Strategii Globalnej Unii Europejskiej, w której znalazło się wiele zapisów dotyczących potrzeby wzmacniania bezpieczeństwa Starego Kontynentu i roli UE w tym obszarze. Wydarzenia, które miały miejsce później jedynie nasiliły obserwowany trend w zakresie woli budowy czegoś na kształt europejskiej unii obronnej. Spośród nich do najważniejszych należy zaliczyć referendum o wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej, nasilenie się agresywnej postawy Federacji Rosyjskiej względem sąsiadów i państw Zachodu, wybór Donalda Trumpa na urząd Prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki, a także konflikty zbrojne i niepokoje w południowym sąsiedztwie UE i spowodowany nimi kryzys migracyjny.

Niniejszy raport stanowi zebranie w całość analiz poszczególnych elementów nowego pakietu działań w dziedzinie obronności, które ukazywały się w numerach specjalistycznego miesięcznika „Wojsko i Technika” w pierwszym półroczu 2018 r. Jest to o tyle istotne, iż wchodzące obecnie w życie inicjatywy są ze sobą ściśle związane i powinny być oceniane w sposób łączny. Ich autorzy wskazywali wielokrotnie na powiązanie występujące pomiędzy Europejskim Funduszem Obronnym, stałą współpracą strukturalną oraz skoordynowanym corocznym przeglądem w zakresie obronności. Sukces bądź porażka któregokolwiek z nich będzie miał poważny wpływ na funkcjonowanie pozostałych i tym samym na szanse powstania europejskiej unii obronnej, której powstanie wydaje się być w zasięgu ręki a niewykorzystanie istniejącej szansy może spowodować „wpadnięcie” spraw bezpieczeństwa i obrony w kolejne lata inercji, z jakimi mieliśmy do czynienia w Europie jeszcze nie tak dawno.