Pułaski Policy Papers

Pułaski Policy Paper Nr 14, 2018. 11 listopada 2018 r. Obchodzone w tym roku 100-lecie niepodległości Polski skłania do naturalnej refleksji strategicznej dotyczącej bezpieczeństwa. Warto ją rozpocząć od najbardziej generalnego spojrzenia na warunki bezpieczeństwa Polski wynikające z jej geostrategicznego położenie na swoistym „przeciągu” strategicznym między dwoma biegunami Wschodem i Zachodem (rys. 1.). Od zarania dziejów Polska musiała rozwiązywać dylematy tego położenia: za pierwszych królów z dynastii Piastów – jak obronić się przed wchłonięciem przez Zachód; za Jagiellonów – jak skonsumować potęgę wschodu; za królów elekcyjnych – jak obronić się przed jednoczesnymi zakusami mocarstw ze Wschodu i Zachodu; pod zaborami – jak nie dać się zgermanizować przez Zachód i zrusyfikować przez Wschód; w okresie międzywojennym – jak przetrwać między zabójczymi systemami niemieckiego faszyzmu i radzieckiego komunizmu; w czasie zimnej wojny – jak nie stać się pobojowiskiem wojny między […]

Pułaski Policy Paper Nr 13, 2018. 09 listopada 2018 r. Po siedmiu latach brutalnej wojny domowej w Syrii, z chaosu tego konfliktu zaczyna stopniowo wyłaniać się nowy ład. Reżim Partii Ba’as zdołał – dzięki pomocy sojuszników (tak z regionu, jak i spoza niego) – przetrwać rewolucyjny zryw głównie sunnickiej części ludności Syrii, także wspierany przez państwa trzecie. Prezydent Baszar al-Asad utrzymał władzę nad krajem oraz przywództwo w swym obozie politycznym, co sugeruje, że rządy w Damaszku nie zmienią się w dającej się przewidzieć przyszłości. Nie oznacza to jednak, że wewnętrzna sytuacja polityczna i społeczna w Syrii nie ulegnie daleko idącym przeobrażeniom. Z kolei skomplikowana sieć sojuszy i współzależności między reżimem syryjskim a jego sprzymierzeńcami z regionu i spoza niego – powstała na przestrzeni ostatnich kilku lat – będzie mieć oczywisty wpływ na dalszą sytuację strategiczną w Lewancie oraz na pozycję Syrii […]

Pułaski Policy Paper Nr 12, 2018. 20 września 2018 r. Podpisanie historycznej umowy pomiędzy Macedonią a Grecją oznacza  koniec długiego sporu, który hamował działania państwa macedońskiego na arenie międzynarodowej. Jednak przed rządem w Skopje jest jeszcze długa droga do realizacji jego dwóch głównych celów polityki zagranicznej, czyli uzyskania członkostwa w NATO i UE. Historyczna umowa pomiędzy Grecją a Macedonią została podpisana 17 czerwca br. przez ministrów spraw zagranicznych obu państw (Nikosa Kotziasa i Nikolę Dimitrowa) w obecności premierów – Zorana Zaewa i Aleksisa Tsiprasa. Towarzyszyli im również przedstawiciele Unii Europejskiej – Federica Mogherini (Wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa) i Johannes  Hahn (komisarz ds. Europejskiej Polityki Sąsiedztwa i negocjacji akcesyjnych), a także Matthew Nimetz (negocjator ONZ). Uroczystość podpisania umowy odbyła się nad jeziorem Prespa na terytorium greckim na pograniczu Macedonii oraz Albanii. […]

Pułaski Policy Paper Nr 11, 2018. 27 sierpnia 2018 r. Bezpieczeństwo narodowe  jako proces minimalizowania zagrożeń i ryzyk dla przetrwania i rozwoju narodu i jego państwa w niepewnym i niebezpiecznym środowisku, staje się kategorią coraz bardziej złożoną i powszechną. To już nie jest tylko bezpieczeństwo militarne, ani też nie jest to już problematyka wyłącznie pozostająca w gestii struktur państwa. Państwo, z jego siłami zbrojnymi i innymi strukturami „mundurowymi”, nie ma już monopolu na bezpieczeństwo. Choćby dlatego, że zagrożenia niemilitarne, jak np. informacyjne, w tym w cyberprzestrzeni, generują dzisiaj coraz bardziej odczuwalne ryzyka dla funkcjonowania nie tylko państwa, ale także różnych grup społecznych, podmiotów niepaństwowych oraz życia pojedynczych obywateli. Dlatego istnieje potrzeba coraz szerszego uspołeczniania i upowszechniania spraw bezpieczeństwa, włączania w decydowanie o nim i realizację zadań w tej dziedzinie wszystkich struktur cywilnych państwa, organizacji społecznych i indywidualnych obywateli. Spraw bezpieczeństwa nie można pozostawiać […]

Pulaski Policy Paper Nr 9, 2018. 28 czerwca 2018 r. Śmigłowce bojowe to dzisiaj środek prowadzenia walki występujący w Siłach Zbrojnych RP, jednak nie będący w stanie realizować właściwych mu zadań na współczesnym polu walki. Odpowiednie jednostki istnieją, ale wyposażone są w przestarzałe i niezbyt udane konstrukcje (Mi-24D i W, Mi-2), bądź pozbawione najważniejszego uzbrojenia – przeciwpancernych pocisków kierowanych (W-3PL Głuszec). Powstaje jednak pytanie czy w tej sytuacji należy kupić „od ręki” nowoczesne maszyny od któregoś z wiodących światowych producentów, czy wybrać rozwiązanie pośrednie i czekać na śmigłowiec przyszłości. Śmigłowce bojowe Pierwsze śmigłowce „bojowe” pojawiły się na polu walki w czasie wojny koreańskiej i były to początkowo doraźnie bądź eksperymentalnie uzbrajane maszyny transportowe i wielozadaniowe. Duże doświadczenie w wykorzystywaniu uzbrojonych wiropłatów zdobyli w czasie wojny w Algierii Francuzi, którzy przeprowadzali pierwsze próby ze śmigłowcami służącymi jedynie do prowadzenia ognia. […]